Ipse Epicurus fortasse redderet, ut [redacted]tus Peducaeus, [redacted].

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Compensabatur, inquit, cum summis doloribus laetitia. Itaque ad tempus ad Pisonem omnes. Idem etiam dolorem saepe perpetiuntur, ne, si id non faciant, incidant in maiorem. Sit enim idem caecus, debilis. Duo Reges: constructio interrete. Quae hic rei publicae vulnera inponebat, eadem ille sanabat.

Atque omnia quidem scire, cuiuscumque modi sint, cupere
curiosorum, duci vero maiorum rerum contemplatione ad
cupiditatem scientiae summorum virorum est putandum.

Quem quidem vos, cum improbis poenam proponitis, inpetibilem
facitis, cum sapientem semper boni plus habere vultis,
tolerabilem.

Sic consequentibus vestris sublatis prima tolluntur.
Quodsi Graeci leguntur a Graecis isdem de rebus alia ratione compositis, quid est, cur nostri a nostris non legantur?
An hoc usque quaque, aliter in vita?
Teneo, inquit, finem illi videri nihil dolere.
Nulla profecto est, quin suam vim retineat a primo ad extremum.
Illa argumenta propria videamus, cur omnia sint paria peccata.

Cum efficere non possit ut cuiquam, qui ipse sibi notus sit, hoc est qui suam naturam sensumque perspexerit, vacuitas doloris et voluptas idem esse videatur.

Si longus, levis;: Aperiendum est igitur, quid sit voluptas;
Bork: Theophrasti igitur, inquit, tibi liber ille placet de beata vita?
Bork: Ita ne hoc quidem modo paria peccata sunt.
Praeclarae mortes sunt imperatoriae;: Deinde disputat, quod cuiusque generis animantium statui deceat extremum.
Bork: Ait enim se, si uratur, Quam hoc suave! dicturum.

Partim cursu et peragratione laetantur, congregatione aliae coetum quodam modo civitatis imitantur;
Quae tamen a te agetur non melior, quam illae sunt, quas interdum optines.
Quae animi affectio suum cuique tribuens atque hanc, quam dico.
Ita prorsus, inquam;

Is ita vivebat, ut nulla tam exquisita posset inveniri voluptas, qua non abundaret. Vitiosum est enim in dividendo partem in genere numerare. Certe nihil nisi quod possit ipsum propter se iure laudari. Habes, inquam, Cato, formam eorum, de quibus loquor, philosophorum. An, partus ancillae sitne in fructu habendus, disseretur inter principes civitatis, P. Nam quid possumus facere melius?

Non est ista, inquam, Piso, magna dissensio.

Zenonis est, inquam, hoc Stoici. Qui autem de summo bono dissentit de tota philosophiae ratione dissentit. Saepe ab Aristotele, a Theophrasto mirabiliter est laudata per se ipsa rerum scientia; Mihi, inquam, qui te id ipsum rogavi? Antiquorum autem sententiam Antiochus noster mihi videtur persequi diligentissime, quam eandem Aristoteli fuisse et Polemonis docet. Scientiam pollicentur, quam non erat mirum sapientiae cupido patria esse cariorem. Apparet statim, quae sint officia, quae actiones. Ipse Epicurus fortasse redderet, ut [redacted]tus Peducaeus, [redacted]. Cum id quoque, ut cupiebat, audivisset, evelli iussit eam, qua erat transfixus, hastam. Quid censes in Latino fore? Contemnit enim disserendi elegantiam, confuse loquitur.