Quae duo sunt, unum facit.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Quod si ita se habeat, non possit beatam praestare vitam sapientia. Illa videamus, quae a te de amicitia dicta sunt. Deinde prima illa, quae in congressu solemus: Quid tu, inquit, huc? Duo Reges: constructio interrete. Sed in rebus apertissimis nimium longi sumus. Bona autem corporis huic sunt, quod posterius posui, similiora. Verum audiamus. An haec ab eo non dicuntur? Negare non possum.

Respondebo me non quaerere, inquam, hoc tempore quid virtus
efficere possit, sed quid constanter dicatur, quid ipsum a
se dissentiat.

Quid de Platone aut de Democrito loquar?

Sed quid minus probandum quam esse aliquem beatum nec satis beatum?
Et ille ridens: Video, inquit, quid agas;
Mihi vero, inquit, placet agi subtilius et, ut ipse dixisti, pressius.

Aliter enim explicari, quod quaeritur, non potest. Graecum enim hunc versum nostis omnes-: Suavis laborum est praeteritorum memoria. Negat enim summo bono afferre incrementum diem. Verba tu fingas et ea dicas, quae non sentias? Quae cum dixisset, finem ille. Atque hoc loco similitudines eas, quibus illi uti solent, dissimillimas proferebas. Quam ob rem tandem, inquit, non satisfacit? Aliter enim nosmet ipsos nosse non possumus. Me igitur ipsum ames oportet, non mea, si veri amici futuri sumus.

Sequitur disserendi ratio cognitioque naturae;

Quibusnam praeteritis?: Philosophi autem in suis lectulis plerumque moriuntur.
Quis hoc dicit?: Duarum enim vitarum nobis erunt instituta capienda.
Quis negat?: Haec et tu ita posuisti, et verba vestra sunt.

Hoc enim constituto in philosophia constituta sunt omnia.

At hoc in eo M. Nos vero, inquit ille;

Summum a vobis bonum voluptas dicitur.
Sed vos squalidius, illorum vides quam niteat oratio.
Quis contra in illa aetate pudorem, constantiam, etiamsi sua nihil intersit, non tamen diligat?
Intellegi quidem, ut propter aliam quampiam rem, verbi gratia propter voluptatem, nos amemus;